DE MOBIELE VROUW, een geschiedenis.

1:  Het mobiele kind
2:   De middelbare school
3:   Niemand had kunnen bevroeden...





Wrijvingskracht Voor Wielrensters
(gemeten op traditionele racefiets, met ronde - in driehoek - buizen, gespaakt wiel + traditioneel stuur!)


Fwr, totaal = 0,5.d.v2.A.Cw + m.g.Cr
d = dichtheid lucht afhankelijk van de hoogte
v = snelheid van de renster
A = frontaal oppervlak van de renster + fiets (eventueel massa v.d.
renster)
Cw = stroomlijn van de renster + fiets
m = massa van de renster + fiets
g = valversnelling, hoogte speelt geen rol
Cr = rolwrijvingscoefficient van de banden

Dames, Uw vermogen is dan P = 0,5.d.v3.A.Cw + m.g.Cr.v ! Veel plezier ermee!!!




(terug naar boven)

Deel 1. Het mobiele kind (7 jarige).

Als 7 jarig kind kreeg ik een fijne -tweedehands- autoped (step) met luchtbanden, waarmee je lekker - op je eigen kracht: 1 ek - eropuit kon trekken.
Mijn bovenbuurman die voor Mobylette werkte had hem van allerlei losse onderdelen in elkaar gezet. Ik moest er erg aan wennen: hij zag er helemaal niet uit als de autoped van toen, met dit stuur van een kinder-opoefiets en van vaag mosgroene kleur... Dat was even slikken maar ... dit ding bleek zo snel en spoorde zo goed ...als ik iets leuks zag splitste ik me, in volle vaart , van die autoped die dan meestal tegen een muur ergens verderop klapte, op de grond viel .. de spaakwielen bleven dan nog lekker lang nadraaien...ik keek daar graag naar.

Het jaar daarop kreeg ik van mijn oma een rieten stoeltje voor mijn pop die dan voorop- aan het stuur- meekon. Jongen was ik, het moest meisje worden ( zie ook 'de mobiele vrouw' 'Het Onbewoonde Kook-eiland')
Pop of geen pop: Het Allerspannendste was als mijn autoped, in zijn uppie, een heel eind in volle vaart rechtdoor bleef rijden, iets wat ie mogelijk dankzij de Mobylette-bovenbuurman, langer volhield dan de andere autopeds in mijn buurtje. Extra fijn aan deze bijelkaargeraapte autoped t.o.v. de andere was dat ik er niet zo zuinig op hoefde zijn...zie ook: Les Glaneurs et La Glaneuse et deux ans apres..van Agnes Varda. Die autoped was er voor mij en ik niet voor die autoped...
We schrijven 1954, in 'mijn' buurt nauwelijks auto's, ook een blind paard kon geen schade doen. Oooooo arme kindjes die ik anno 2004 op 'iets van stepje' zie hannesen met zo'n alu dingetje ...
Jezelf vervoeren bleef mijn kick, de step verdween geheel en het poppemandje voor aan het stuur naar de achtergrond: ik werd 10: tijd voor mijn eerste fiets!

Wel een bekend stuur op die meisjesmaat-fiets en die kleur..en god alle hemel er zaten blokken op de trappers... Ik besloot heel snel groot te worden!
De middelbare school begon ik met een -geheel nieuwe en ! zelf uitgekozen! damesfiets: met handremmen en een recht stuur, in 1958 het allernieuwste.
Twee jaar later begon ik via 'n vakantiebaantje te sparen voor iets geheel nieuws dat in Nederland opgang deed: de Solex, fiets met hulpmotor dus ideaal voor een niet-verdienende scholier: als je geen geld voor benzine had fietste je gewoon verder...en die gingen toen hard...!

(terug naar boven)

   Het vervoer in zijn meest eenvoudige vorm heeft in Frankrijk altijd een belangrijke plaats ingenomen. Of het nu de Spartaanse Citroën 2cv of de kleine bromfietsen betreft. In de laatste categorie bereikt de tweewieler van carburateurfabrikant Solex een ongekend succes. In 1952 reden er meer dan 3000.000 exemplaren in Frankrijk rond en hielden tweeduizend monteurs zich bezig met het onderhoud ervan.
Ingewijden verklaren dat de verkoop van de voorgeschreven brandstof Solexine de makers een veelvoud aan winst opleverde.
Oude Solex advertentie

(bron: 'Reizen in de tijd' door Rob en Wouter Jansen)



Ach en Wee, ja lieve Solex, jaren ben ik je daarna ontrouw geweest omdat een of andere zak hooi van mannelijk geslacht bedacht dat de Solexrijder m/v voortaan met een helm op zijn kop moest rijden....(zie ook website van het Theatermuseum Amsterdam -Andre van Duijn als 'Willempie')
Dat heb ik dus toen niet opgebracht! .Maar...'Je te promets des beaux rivages a l'horizon de notre amour...!'En .. 'je reviens te chercher' zong Gilbert Becaud al .. maintenant sur scene, revenu de loin: in 2005 kondigde het ministerie van Verkeer en Waterstaat aan alle brom- en snorfietsen te gaan kentekenen. Opnieuw een bedreiging voor de Solex. Een golf van verontwaardiging en protesten ging door Solex-land. Vele akties werden ondernomen. Tom Beekman en ik besloten ook een brief te schrijven, waar positief (link naar antwoord Ministerie) op werd gereageerd.
(Zie ook www.ishetgeenplaatje.nl)
.

2006: De Solexrijder mag als snorfietser -zonder helm- op het fietspad blijven!

(terug naar boven)

Deel 2. De middelbare school

Op de middelbare school kreeg ik o.a. les van mevrouw drs.v.d. Heuvel (geschiedenis), mevrouw dr. Hamar de la Bretonniere (aardrijkskunde) die, behalve prachtig kon vertellen over passaatwindrichtingen boven en onder de evenaar, tussendoor ook nog even dringend mededeelde dat je theebladen niet door de gootsteen moest spoelen want...... Het was 1959 en zij sprak over het milieu...
Tekenen en schilderen kreeg ik van Hans Nahuys en Jaap Hillenius. Niet gek dat ik na het eindexamen in een gat viel met zulke prachtige mensen als docent!
Toen ...... was er iemand die me adviseerde om toelating te doen tot de Kunstnijverheidsschool, de voorloper van de Rietveld Akademie, destijds gevestigd in de Gabriel Metsustraat t/o de Amerikaanse Ambassade. Dat leek me machtig maar tegelijk, kind -van praktische ouders met twee wereldoorlogen in hun rugzak - begon er 'n wonderlijk demoon in mijn hoofd te spoken!!! Omdat ik via praten en lezen weet dat dit demoon vroeg of laat door het hoofd van bijna elke (jonge) vrouw - en soms ook man - gaat spoken hoop ik door het hier eens op te schrijven iets door te geven aan vrouwen/mannen die nog voor die keuze staan:

HET DOOLHOF-DEMOON DAT DE MOBIELE VROUW AANVALT.

...'wat heb ik nu aan algebra nu ik voor de keuze sta'..songtekst uit rond 1960) werkt ongeveer zo:

1. 'ja straks ben ik kunstenaar, (..'kunstenaars? armoedzaaiers! uit...' --'Turks Fruit' - Jan Wolkers) kan ik dan nog wel de kost verdienen?' (doemstem van de praktische ouder op de achtergrond: 'kind als er straks een recessie komt vallen de mensen met een vrij beroep het eerst af, ga bij de overheid of bij de gemeente daar heb je altijd werk!' een waarheid als een koe begin jaren 60.. *Nieuw* banen voor vrouwen in 2004 lopen volgens het CBS drastisch terug, *Nieuw* per 1 januari 2005 gaat de nieuwe Wet Kinderopvang in met een doolhof aan administratieve regelgeving , aangevoerd door de Romme's anno 2004/2005 wordt de vrouw - als eeuwige klapstoel - naar haar *(On)Bewoond Kookeiland*- teruggefloten.

(terug naar boven)

Een (aan)recht installatie *
een (aan)recht installatie
als commentaar uit 2004
van Irene Beuker
   
 'Corazon Felice'
zit/lig/slaap + bagage fiets
(recup-project 2005)
*
Corazon Felice


2. ...' ja en als ik straks kinderen krijg en ik ben b.v. fotograaf hoe combineer ik dat dan?'

3. ... ' en hoe combineer ik dat met een eventuele echtgenoot en die kinderen en dat werk... De meeste meisjes van mijn leeftijd - in die tijd - ook op mijn school - lieten het bij de middelbare school en gingen buitenshuis werken, sommigen waren al verloofd en spaarden voor hun uitzet....(dat ga ik n i e t uitleggen!) Vrouwen die op hun 18e al weten dat ze dit 'nooit 'zal overkomen' en ook 'nooit' kinderen zullen nemen/krijgen, zelfs niet in een dolverliefde-halsoverkop mood, haken nu mogelijk af.

* de melange in 't hoofd aangejaagd door het demoon ook mede gevoed door (mijn) ouders die dan vanzelf nog grote (ook financiele) invloed hebben.. ...studeren voor kunstenaar vonden ze weggegooid geld..daar hadden ze niet krom voor gelegen...

* de keuzes van (jonge) vrouwen om mij heen, c.q. het ROMME-tijdsbeeld

(terug naar boven)

Caricatuur van Romme Tekening van Leo Jordaan, op 1 december 1937 verschenen in De Groene Amsterdammer met de titel: 'Aartsengel Romme tot de gehuwde vrouw: 'Vooruit, terug naar het paradijs!''
De overheid ondersteunde het ideaal van de huisvrouw die zich volledig kon wijden aan de zorg van haar huis, man en kinderen. Aan het begin van de twintigste eeuw werd geleidelijk het kostwinnersbeginsel ingevoerd en in 1937 kwam een verbod op betaalde arbeid door gehuwde ambtenaressen.
In veel fabrieken werden vergelijkbare maatregelen genomen, die het familieleven en de huiselijke belangen moesten bevorderen. Van een algemeen verbod op het werken van gehuwde vrouwen is het nooit gekomen, maar in de praktijk volgde vrijwel iedere werkgever dit voorbeeld en kreeg de vrouw ontslag als ze in het huwelijk trad.

(bron: 'Het geluk van de huisvrouw' door Mayke Groffen en Sjouk Hoitsma)

* het feit dat ik g e e n enkel meisje kende op die Kunstnijverheidsschool noch een vrouw wist die die school had doorlopen

* het voorgevoel dat ik in een wereld die zo ver was verwijderd van die van mijn ouders definitief van hen zou vervreeemden was voor mij, zonder broers of zussen , een enig kind moet wel slagen, een te grote druk: (lees weglooptips in 'de Maagdenkooi' van Ayaan Hirsi Ali)
Ik zwichtte en ging naar de Kweekschool voor kleuterleidsters.....

* kleuterleidsters mochten - oh progressief Nederland in de onderwijswereld - niet zwanger voor de klas staan (wat een gemiste kans om van heel dichtbij te vertellen waar de kindertjes vandaan kwamen.) Die dikke buik was voorlopig een ...ballon...! (In de loop van de zestiger jaren werd die regeling afgeschaft.!)
Ik kreeg op die kweekschool (wat een w o o r d) gratis extra zangles van mijn klasseleraar die talent meende te ontdekken , leerde noten lezen en componeren, stemvork gebruiken. prutste wat met papier, viel chronisch in slaap bij theoretische pedagogiek-lessen en was na 10 maanden, weliswaar - m e t stemvork - vertrokken...

(terug naar boven)

DE MOBIELE VROUW ONTSNAPT AAN HET DOOLHOF-DEMOON

In 1966 zat ik aan een meer mijn zeilboot en omgeving te tekenen (Desdemona zingt in een Rossini opera 'Assisa'un pied d'un salice'-Wilgenlied) Er kwam een man, hij keek naar mijn tekening en vroeg me stage te doen bij SEA in Frankrijk, Auvers-sur-Oise. Was dit Faust met zijn juwelenkist? Hij was ook Faust en Othello en natuurlijk de jaloerse Don Jose maar dat wist ik toen nog niet. Eind 1966 vertrok ik van Hilversum-airport (toen een flink weiland), ooh ontsnapping aan burgerlijk Nederland, richting Beauvais in een tweepersoons MORANE SAULNIER 'Super Rallye' singlehanded bestuurd door Charles Destree, eigenaar/oprichter van SEA (Societe Esthetique Appliquee, Paris et Auvers sur Oise). Praten en kennismaken met elkaar kon niet: we moesten schreeuwen en gillen om boven het geluid van het eenmotorig toestelletje uit te komen...

Meteen in Beauvais, net in Frankrijk, moesten we een landing maken: paspoorten laten zien en tanken. Destree stapte uit om de paspoorten af te geven, ik bleef achter in het vliegtuigje maar binnen een minuut kreeg ik gezelschap van de chauffeur met tankwagen die iets tegen me mompelde wat ik niet verstond: .... 'ik moest de dop van de vleugel openschroeven zodat de vloeistof erin kon'. Hij haalde zijn schouders op in zijn blauwe overal, mompelde weer wat, pakje zijn zakdoek en deed het zelf, knorde wat na en liep weg. Ondertussen ging het tanken gewoon door. Na enige tijd kwam ie weer terug, 'n culotte op- en een sigaar in zijn hoofd. Inmiddels was de tank van het vliegtuigje overduidelijk vol want het stroomde nu over de vleugel.. In mijn beste frans zei ik iets over zijn sigaar en de rijkelijk vloeidende brandstof. En ja! Hij verstond me want hij mompelde nu via zijn verse sigaar: 'AAAAH mademoiselle, fait rien.'.. pakte zijn zakdoek weer, veegde hiermee wat over de druipende vleugel, sloop de dop af en vertrok in zijn tankauto, de sigaar stevig in zijn mondhoek. Fait rien...ze zole! Als ik dan toch niet dood moest dan ermaar wat van gemaakt:

Het werk en de mensen bij SEA in Auvers sur Oise, ja daar waar Van Gogh etc. etc. brachten me in een totaal andere wereld ver van mijn ouders in een schitterend-schilderachtige omgeving (Oise-vallei). Mooie dingen maken overdag, daarna urenlang goed eten, wijn drinken en pakjes Gauloises paffen, wat een fantastisch leven was het daar. (Nederland at toen bloemkool-met slavinken en een kruimige aardappel-met-jus) Het leek wel spelen....!!! In het weekend te voet naar Pontoise door de Oisevallei en per trein in een half uurtje naar Parijs.
Parijs, plechtig en chique met de grote boulevards, waar we als goede vormgevers, onze neuzen platdrukten op de etalages van Pierre Cardin die toen als eerste modekoning een toegepaste designlijn van horloges e.d. naast zijn zeer progressieve haute couture was gestart. Combinaties van blauw en groen, roze en rood, een gruw voor de behoudende hautecouture . Maar ook de Galerie Lafayette, Boulevard Haussman ging in Cardin: kerstetalages werden blauw met groen. De spage - age begon te dagen.

(terug naar boven)

Parijs was en bleef echter voorlopig behoorlijk conservatief: openlijke homo's konden een charge + opsluiting verwachten, Als de Gaulle 's morgens in een zwarte - Citroen DS -koetsen - grand - defile naar zijn werk trok , floot vooraf de politie hard en streng, iedereen moest stoppen en aan de kant wachten. Iets dergelijks als nowdays in Thailand. 's Avonds het zelfde in omgekeerde richting... mooie auto' s waren dat maar wat wist ik van auto's... Meisjes en jongens in Frankrijk? Liefst gescheiden op school maar zeker met gymnastiek.

Er was een sateliet in de lucht die Frankrijk een vermogen had gekost maar het telefoonverkeer was nergens geautomatiseerd: de kleinste afstand moest via de telefoon-verbindingsdienst (meisjes en vrouwen als flexwerksters voor dag en nacht). Om met Nederland te bellen duurde je aanvraag soms meer dan een half uur. Verder moest je precies de goede spreuk zeggen anders ging na een geagiteerd: 'QUOI???' met een klap de haak erop. De enige manier om met Nederland telefonisch verbinding krijgen was: 'Bonjour Madame, je voudrais les anneaux (de ringen) pour les Pays-Bas', waarop deze madame dan in wereldrecord -snel-frans-praten snauwde:'ne quittez pas!' en de plug letterlijk in de ringen stopte.

Frankrijk dus, in die tijd een permanente buiten-expositie van het werk van de beeldhouwer Flaminio Bertoni, Italiaan van oorsprong en schepper van: de Citroens type: Traction Avant, de TUB, later Camion HY, 2CV , ID, DS en Pallas. Bertoni was in 1964 plotseling overleden, de lampen van de Pallas 'onder constructie' achterlatend. En ik werkte bij dat ontwerpburo en ik zag de tekeningen op het buro van Destree liggen. Grappige auto dacht ik steeds, ook wel mooi en apart als je het vertrouwde beeld van de gangbare slee durfde loslaten... En zo werd ik verliefd op het werk van Bertoni. Die liefde is nog steeds niet over: ik reed 2CV , rijd Acadyane en sinds kort ook Camion HY.

Oldtimer -1967- blusbus

Met mijn project: 'Les Trips de Belville d'Amsterdam ', kunstzinnige ontvoeringen in een v/h oldtimer - 1967 - blusbus , Centre de Service de Secours uit de stad DIE (26) sleep ik mensen mee in die Camion door Amsterdam en hoop zo een verbing te slaan tussen Frankrijk, Parijs , Auvers-sur-Oise en Amterdam.
Als Bertoni nog leefde zou ik hem vragen zijn talent in dienst te stellen van: betaalbaar, - schoon vervoer: verbrandingsmotor op lijnzaadolie, hamamelis, helio -energie etc. etc) Maar ook voor meer swingend kollektief en mogelijk gratis! vervoer. Vervoer (dat niet wordt gesmoord in verstikkende regelgeving en als het er dan komt : graag MET geur-en-kleur!) aardige voorbeelden: het fietsmobielkafe, witte fietsenplan, witkar, nieuwe NS-fiets project, opstapper door heel Amsterdam (whistle-stop), galerie mobiel.
In dit kader mag iemand als prof. Braungart zeker niet ontbreken (link 'Hoe een ijswikkel een boompje wordt')

(terug naar boven)

Deel 3. Niemand had kunnen bevroeden....

Niemand had bij benadering kunnen bevroeden dat de 2CV door Bertoni al voor de Tweede-wereldoorlog in al zijn eenvoud ontworpen, ook na de definitieve produktiestop zo immens populair zou blijven : over de hele wereld zijn mensen die elkaar mailen, helpen en jaarlijks treffen .. (Alles, alles doet het nog...Henny Vrienten) ..een mechanisch auto'tje dat bij wijze van spreke door een type Anton Geesink in zijn handen tot vouwfietsje wordt gekneed... .
Henk Hofland, journalist en fanatiek knutselaar schreef ooit: 'Zelf doen is veel leuker dan het je laten doen'

In deze tijd, 2004, van spoilers, cruise control, stuurbekrachtiging, airconditioning, en weet ik wat voor snelle snufjes, is de Lelijke Eend razend populair niet in het minst door toedoen van de 'Eendetovenaars' zoals ik ze graag noem: Les glaneurs techni-artistiques, want de meeste onderdelen van de Eend en andere Bertoni-modellen worden nog steeds 'geraapt' zoals ooit de aren op het veld. Hoewel tegenstanders nog wel eens willen beweren dat de Citroen roest in de folder, Frankrijk ligt nog boordevol met te hergebruiken materiaal uit het Bertoni-tijdperk! (zie ook Agnes Varda's documentaire 'Les Glaneurs et la Glaneuse et deux ans apres'). Een Eende- of HY-gek, zittend in de TGV van Parijs richting het zuiden zou het liefst vanaf Orange aan de noodrem trekken als die er is want dicht langs de TGV spoorlijn w  e m e l t het van de autokerkhoven, een eldorado voor de echte Citroenglaneur- of glaneuse!
Niet alleen onderdelen als deurtjes, banden, casco's etc. worden geraapt en dus gerecycled maar ook de kennis van het in elkaarzetten, de specifieke techniek behorend bij Bertoni's kinderen, inmiddels ook in prachtige boeken gevat , was en is gelukkig nog steeds, vooral een orale traditite.
Het Internet heeft vanzelf veel van die kennis ter beschikking maar er zijn ook clubs die reparatiecursussen geven en een magazijn met onderdelen beheren. Tijdens mijn vakantie in mei 2004 met de Camion HY, ontmoette ik op een ekocamping in Zuidlimburg de penningmeester van het Eendeei, mijn Eendeclub. Dat geeft, door de herkenning van het vehicle, altijd een extra thuiskomen-gevoel en je hoort nog eens wat...

(terug naar boven)

Mijn inspiratie voor het (ON)BEWOONDE KOOKEILAND stampt uit mijn 6 weken op die camping, want het blijft een wonderlijke zaak dat je thuis 'alles' hebt: van geavanceerde keukenspullen als espressomachine, tot superbedden met veer- en andere systemenen etc. etc. en dat je op een camping plotseling genoeg zou hebben aan aan een woning -gelijk - een -bezemkast. Ook op deze ekocamping bleek de oudste (en de goedkoopste auto) weer eens van mij. Dat went inmiddels. Ook slaap ik erin (waarin v/h ruim negen brandweermannen + hun materiaal pasten, kan ik -met m'n Portugeze waterhond - riant slapen).

Je voelt direkt dat een oudere vrouw alleen - (mijn vriend had zoals afgesproken domicilie gekozen op een nabij gelegen camping, via handzame walkie-talkies hielden we kontakt), lichte onrust veroorzaakt . Zeker onder mensen (stellen) die ALLES onder controle menen te hebben (met Spullen gekocht bij 't Beste van het Allerduurste categorie Riante Familiewagens - met - fietsrekken, en dito onderkomens.) Bloedserieuze, het lachen verleerde types vaak, die niets aan het toeval overlaten: en.... En toen ging het regenen, plensen, onweren...
In mijn geval betekende dit dat koken in de open lucht onmogelijk werd, voor mij zowat het leukste dat bestaat. Met mijn benzine- en LPG tank in de HY vind ik het daar, los van de etensgeuren, niet echt leuk en vooral niet veilig koken. Ik wachtte even en het werd droog voor 2 minuten. Weer mis: r e g e n i n d e r a v i o l i, de kruiden allemaal nat w.o. het zout maar ook de koffie...en maar sjouwen met dat butagaz-toestel..

De volgende dag heb ik in Maastricht bij de kringloop een kinderwagen met ruime kap en goed onderstel voor nauwelijks 10 euro gekocht, een opvouwbaar vergiet, wat bestek , borden + bekers. Onderop de wagen zat een fijn boodschappenrek. Bij de kringloop mag mijn hond altijd een pluche beest uitzoeken: dit keer koos hij 'n grote zachte Pandabeer.
Met deze kinderwagen - het keukengerei onder de Panda- ben ik per trein van Maastricht naar Schin op Geul gereist. Zeg niet dat Limburgers stugge mensen zijn in de trein...hoewel ik me afvraag of ze gemerkt hebben dat de baby wel erg op een vergiet leek. Voor hun was ik een Oma met een atv - dag. Vanaf station Schin over het glibberige bemodderde Pelgrimsbospad door het stiltegebied gingen we verder richting Wijlre, de wagen met inhoud, mijn hond en ik, een soort drie-eenheid: de moeder, de dochter en de heilige geest - langs - de - Geul.
Beschaafde mensen horen niet op elkaar te letten maar je had die gezichten eens moeten zien toen ik met die babywagen de camping opkwam... Maar wat een geweldig verrijdbaar kookeiland! Alles tout petit maar aanwezig en zodra de regen viel reed ik de wagen al bakkend en bradend onder het zelf gebreide luifeltje van de HY: kap van de wagen werd windscherm, kopjes en glazen, koffiepotje en fluitketel hingen als een rammelaar aan de zijkanten, spoelden bij regen schoon en glommen even later weer bij zon. Onderop het rek: de pan en de koekepan, kruiden en bestek e.d. en zo begon mijn fantasie te werken,: onderop zou ook best een baby kunnen slapen etc. etc.

Thuisgekomen knipte ik alle bekledingsstof uit de wagen, wat overbleef was het werkelijke frame en daarop bouwde ik weer verder.
Een grote ballon met water (condoom = ook ideale reservewatertank) kreeg een kraantje, aan een boom opgehangen + een tikje zon: een fijne warme douche (pas op voor oververhitting) Niets werd weggegooid uit sport en als uitdaging. Op de foto zie je de dochter onderin in een kermistrapauto, de tweeling dreigt uit de wagen te vallen...de rekels. De skottelbraai (satestokjes boven vlammetje) en de mini-barbecue staan achter de alu veldfles. De omhoog te zetten rugsteun voor de oudere baby werd kookboekstandaard. Aan boord kwamen verder: mini-mixer, mini-garde, kaarslicht, pleisters, branddeken, reflecting vest, en de hele anwb-santekraam als naslagwerk om het nog eens na te slaan.



Moraal: hoe goed je je ook voorbereidt of verzekert zelfs tegen regen en storm, het pakt vaak anders uit en dat is nou net het leuke...

Irene Beuker
augustus 2004 - Amsterdam



(terug naar boven)
 
 
©2005-2009 Irene Beuker • WebDesign: Claudine de Vos   www.visiondesignproductions.com